Vandaag is de sterfdag van mijn vader, ondanks dat ik hem heel erg mis, voelt deze dag niet heel anders dan andere dagen. Jarenlang leefden we ons eigen leven maar wanneer we elkaar zagen was het altijd fijn. Ik had graag nog veel van die momenten met hem gehad. Echter zijn sterven, twee jaar geleden, maakt lichamelijk contact niet meer mogelijk, het gat wordt niet meer gedicht, maar het is wat het is. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan hem denk, soms met verdriet, soms met vreugde, maar altijd met zeker weten dat hij nog dichtbij mij is.
Een paar weken geleden waren twee van mijn kleindochters bij mij aan het logeren en tijdens een normaal gesprekje in de auto, kregen we het over opa's en oma's. Ik vertelde dat ik vaak in Wapenveld ging wandelen met de hond en dat volgens mij, daar een opa en oma van hun vader hebben gewoond. Dit werd beaamd maar er werd ook Heerde gezegd. Volgens de jongste van 8 zijn ze verhuisd, volgens de oudste van 11 zijn ze overleden. Waarop de jongste reageerde, Nou ik vind dat geen mooi woord, dus zeg ik dat ze verhuisd zijn.
Wat een mooie logica, het kwam zo vanuit haar hart en ik snapte haar direct. Op school en in de kerk horen ze over het Huis van God en dat iedereen daarin mag wonen en dan is na je overlijden dat je laatste verhuizing.
(En wat fijn dat je daar niks nodig hebt en dus niks hoeft in te pakken)
Mijn vader woonde het liefst in het huis waarin hij is opgegroeid en ik weet zeker dat hij bij Spirit thuis is, maar hij woont voor altijd in mijn hart.
